รจ. ๔๓ ผ้าเหลือง ตัด

รจ. ๔๓ ผ้าเหลือง

     เสพสุขได้เพียงกายแต่หัวใจบอบช้ำมีเลือดผุดซึม เจ้าจันทร์ยกสองมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าตนเองแล้วพูดเสียงกระท่อนกระแท่นในขณะที่ร่างกายสะท้อนไหวขึ้นลงตามเรี่ยวแรงที่สามีส่งมาให้

     “ฮึก.. อึก คุณกร อือ.. หยุด หยุด ฮืออ”

     ชายหนุ่มชะงักเมื่อเสียงครางหวานหูแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร่ำไห้อีกครั้ง นัยน์ตาสีนิลหลุบมองหลังมือขาวที่พยายามซ่อนเร้นใบหน้าเปื้อนน้ำตาก่อนที่จะสอดแขนทั้งสองข้างเข้าใต้ข้อพับขาภรรยา พันกรรู้ดีว่าน้องกำลังทุกข์ระทม เขามองเห็นความคิดแง่ลบแม้จะไม่ได้สบสายตากันก็ตาม

     “คลาน” เขากล่าวเสียงทุ้มพร่า มือหนาเคล้นคลึงแผ่นอกบางปทุมถันแข็งตั้ง

     “ผม.. ทำไม่ได้ ฮืออ ทำไม่ได้” เจ้าจันทร์ฟูมฟายส่ายศีรษะไปมา น้องใช้แขนบดบังดวงตาเอาไว้

     “พี่บอกให้เธอคลาน”

     ขยับโทนเสียงให้เข้มต่ำกล่าวแกมบังคับภรรยาไปในตัว เจ้าจันทร์ไม่เคยขัดต่อความปรารถนาของสามีได้จำต้องประคองตัวเองขึ้นจากเตียงให้อยู่ในท่าคลานเข่าหันหลังยกบั้นท้ายเพื่อง่ายต่อการสอดใส่ ดวงหน้าพริ้มเพราเชิดหงาย แผ่นหลังขาวนวลโค้งเล็กน้อย พันกรโน้มตัวลงพรมจูบหลังไหล่ภรรยาประทับริมฝีปากค้างไว้อย่างนั้นในขณะเดียวกันเขาขยับเอวดันความเป็นชายชำแรกแทรกช่องทางสวาทจนหน้าขาชิดบั้นท้ายกลมแน่น

     แม่หงส์เปียกปอนไปด้วยน้ำตาตัวสั่นงันงกเกร็งหน้าท้องเผลอกลั้นหายใจ โดนมังกรใหญ่ช่วงชิงร่างกายลึกมากกว่าที่เคย ความกระสันซ่านตีตื้นกลางอก นิ้วเท้าจิกเกร็งงองุ้ม หลุดเสียงครวญรัญจวนใจ ท่อนเอ็นใหญ่ร้อนระอุกระทุ้งเข้าออกอย่างมั่นคงไม่ขาดช่วง คนพี่ยืดตัวนั่งคุกเข่าสองมือกดหลังเอวเจ้าจันทร์เอาไว้พลางงัดสะโพกขึ้น เร่งจังหวะซอยเอวถี่กระชั้นสลับกับนวดคลึงก้นกลมกลึงแล้วฟาดฝ่ามือลงไปไม่ยั้งแรง

     ใครเล่าจะสู้แรงมังกรไหว เจ้าจันทร์สะดุ้งโหยงตาเบิกโพลงไม่สามารถประคับประคองตัวเองให้อยู่ในท่าหมอบคลานได้อีกต่อไป แขนเพรียวทรุดลงใบหน้าสะสวยซุกเข้าไปหมอนใบโตร้องไห้กระซิก บทรักที่ไม่ได้เรียนร่วมกันมานานกำลังปั่นประสาทหงส์งามทำน้องกรีดร้องคลายคนจะขาดใจระคนเสียวซ่าน

     ความเศร้าโศกเสียใจกระเด็นกระดอนออกจากหัวทีน้อยโดยที่เจ้าของเรือนกายงามไม่รู้เนื้อรู้ตัว สมองขาวโพลนมันโล่ง และว่างเปล่า เหมือนร่างทั้งร่างกำลังลอยละล่องทว่าอีกไม่กี่อึดใจก็ถูกกระชากลงมาอัดกระแทกความกำหนัดใส่ไม่ผ่อนแรง

     เจ้าจันทร์หลุดลอยไร้ความรู้สึกนึกคิดไปชั่วขณะ ทันทีที่สามีถอนแกนกายออกจากช่องทางรักน้องพลิกกลับมาเป็นคนกุมบังเหียนแทน มือเรียวผลักอกร่างสูงให้นอนราบหันศีรษะไปทางปลายเตียงแล้ววาดขาขึ้นคร่อม น้องกดสะโพกลงดูดกลืนมังกรตัวเขื่องทั้งที่ในโพรงสวาทยังมีน้ำกามเหนียวเหนอะเลอะเต็มไปหมด

     “คุณ.. คุณกร อ๊ะ.. อื้ออ คุณกร.. อึ๊ก! ครับ”

     นัยน์ตาสีนิลสะท้อนภาพหงส์งามโยกเอวบางร่ายระบำบนกายแกร่งสองแขนโอบกอดตัวเองเอาไว้ แม้ริมฝีปากอิ่มเอิบจะคร่ำครวญเรียกชื่อมังกรใหญ่แต่สีหน้าขมขื่นเกินกว่าที่พันกรจะคล้อยเคลิ้ม เขานอนมองภรรยาบดบั้นท้ายหมุนควงเป็นครึ่งวงกลม

     น้องโน้มตัวมาข้างหน้าก่อนวางมือไว้บนอกกว้างแข็งแกร่ง ดวงตากลมสีอำพันแวววาวใต้แสงไฟสลัวมองลึกเข้าไปในตาสามีแล้วพร่ำขอด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

     “ผมจะหมดแรงแล้ว แต่ยังไม่อยากหยุด.. ไว้ที่ตรงนี้ คุณกรช่วย.. ช่วยผมหน่อยได้ไหม ช่วยทำผม ฮึก.. แรง ๆ เท่าที่คุณกรอยากทำ แต่อย่าทิ้งผมไว้.. ไว้กับพวกมัน”

     ไว้กับฝันร้ายที่ไม่มีทางเลือนหายไป

     ถวิลหาความรุนแรงเพื่อลบเลือนความเจ็บช้ำในหัวใจ

     สิ้นคำร้องขอหยดน้ำตาสามีรินไหลออกทางหางตาทันใด พันกรขบกรามแน่นคว้าตัวน้องเข้ามาสวมกอดเอาไว้ก่อนจะพลิกกายกลับมาคุมจังหวะอีกครั้ง เสียงสะอื้นไห้จากทั้งคู่ดังผสานเสียงหน้าขากระทบบั้นท้ายกลม พันกรซุกหน้าที่แสนช้ำชอกลงกับซอกคอขาว คนใต้ร่างสวมกอดกายหนาสมส่วนแนบแน่น อุณหภูมิร่างกายร้อนผะผ่าวของสามีเป็นเครื่องช่วยตอกย้ำว่าเจ้าจันทร์ไม่ได้ละเมอเพ้อพก

     “เธออยู่บ้านแล้วเจ้าจันทร์.. อยู่กับพวกเราแล้วคนดีของพี่”

     ลืมมันเสีย.. เธอไม่ได้กำลังผจญทุกข์อยู่ในเรือนจำอีกแล้ว

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxjayzxxxxxxxxxxxxxxxxxxx